De wonden van weleer

‘Ik moet het gewoon doen’ klinkt het uit de mond van mijn coachee. Zojuist heeft hij zicht gekregen op zijn uitdaging niet altijd loyaal te zijn aan anderen, maar om zelf meer plek in te nemen. Zowel de uitdaging als de uitspraak zijn hem niet onbekend, het komt eruit met een zucht… Ik vraag hem of het inderdaad ‘gewoon’ is dat hij dit te doen heeft. Hij kijkt verrast op, die vraag zet zijn uitdaging in een ander licht. Nee, het is zeker niet gewoon, het is juist heel spannend, maar ik wil het wel heel graag.

Het is mooi om te zien dat als het verlangen aan het woord komt, er ook meer ruimte is voor het gevoel en daarmee ook de verbinding. We werken verder aan de polariteit van ‘harmonie/loyaal’ en ‘plek innemen’. Dat gaat prima tot ik hem vraag de spannende vergadering van volgende week voor ogen te nemen. De beweging stokt, mijn coachee staat stil. Hij vertelt dat hij bevriest en dat dit steeds gebeurd in spannende contexten waarin anderen veel ruimte nemen en hij maar blijft geven. Heel even komt de uitspraak aan het begin langs; ‘ik moet het gewoon doen’. Het is een goedbedoeld advies, alleen helpt het hem geen stap verder. Sterker nog, elke keer als het hem dan niet lukt, werkt het als een veroordeling. De zogenaamde schop onder de kont is en saboteren van het leren.

Wanneer ik vraag hoe hij dit bevriezen van vroeger kent, wordt de reis snel gemaakt. Bevriezen en terugtrekken was de manier om de spanning weg te halen binnen het gezin. En elke keer dat dit lukte, had het ook een prijs. Het kostte hem de aandacht van zijn ouders. Aandacht voor hem, iemand die hem een vraag stelt, die hem ruimte had gegeven.

Ik vraag hem om iets te zoeken wat mag staan voor ‘aandacht’ en om dat aan zichzelf te geven. Met aandacht voor zichzelf stapt hij opnieuw in de polariteit. De spanning is niet weg, wel ontstaat er beweging. Je bent nu gewoon aan het doen, denk ik zachtjes als hij zijn weg vervolgt…

De wonden van weleer

Dat wat ik zo goed geven kan
dat heb ik zelf zo nodig
Ik geef om weer te krijgen
ontvangen lijkt overbodig

De sleutel naar het verlangen
is tevens die van het gemis
Open je het een, dan open je het ander
het is nu eenmaal zoals het is

Geef water aan je wortels
aan de wonden van weleer
Want als zij stevig groeien
ontstaat de bloei steeds meer